Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Ξ... όπως ξιφίας

(από το βιβλίο "Το αλφαβητάρι της φύσης" της Μαρίας Φραγκιά, ζωγραφιές Μάρω Αλεξάνδρου)


Ο Ξέρξης ο ξιφίας γύρισε μια μέρα πολύ στενοχωρημένος από το σχολείο του. Δεν έφαγε τίποτα για μεσημεριανό και κλείστηκε στο δωμάτιο του. Αυτό ήταν πράγματι παράξενο γι' αυτόν, αφού όλοι γνώριζαν πόσο λιχούδης και γελαστός ήταν. Η μαμά του, λοιπόν, επειδή κατάλαβε πως κάτι σοβαρό του συμβαίνει, μπήκε σιγά σιγά στο δωμάτιο του και τον βρήκε να κλαίει ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. "Τι έχεις αγοράκι μου;" τον ρώτησε, παίρνοντας τον αγκαλιά. "
Αχ, μανούλα μου... Όλοι στο σχολείο με κοροϊδεύουν για τη μεγάλη και σουβλερή μου μύτη! Με φωνάζουνε μυτόγκα και δε θέλουν να παίζουν μαζί μου, γιατί φοβούνται, λένε, πως θα τους χτυπήσω... Ούτε κανείς κάθετα. μαζί μου στο ίδιο θρανίο, για να μην του σκίσω, λένε, την ποδιά... Κι όλο χαζοαστεία κάνουν με τη μύτη μου: προχτές, ας πούμε, που έβρεχε, ήρθαν όλοι με ένα μανταλάκι στο χέρι κι όταν τους ρώτησε η δασκάλα μας τι το θέλανε βάλανε τα γέλια και της απαντήσανε πως θα κρεμούσαν τα βρεγμένα ρούχα τους στη μύτη μου να στεγνώσουν! Χτες πάλι, όταν στο μάθημα της ιστορίας ρωτούσε η δασκάλα πώς βυθίστηκε ο Τιτανικός, πετάχτηκε το μελανούρι και φώναξε περιπαιχτικά: μήπως περνούσε ο Ξέρξης οπό δίπλα του; κι όλοι σκά­σανε στα γέλια! Αλλά το χειρότερο έγινε σήμερα: όταν με ρώτησε η δασκάλα τι δώρο θέλω να μου φέρει ο Αϊ-Βασίλης, πριν προλάβω ν' απαντήσω, άρχισαν όλοι να φωνάζουν ένα τεράστιο άσπρο σεντόνι! Ένα τεράστιο άσπρο σεντόνι!. Και γιατί παρακαλώ σεντόνι; ρώτησε απορημένη η δασκάλα. Για να ­σκουπίζει τη μύτη όταν συναχώνεται... φώναξαν τα παλιόπαιδα και τρελάθηκαν στα γέλια... Αυτό ήταν, δεν αντέχω άλλο! Δε θα ξαναπάω σχολείο ποτέ πια", είπε ο Ξέρξης και ξανάρχισε να κλαίει. "Αυτό θα είναι πολύ κουτό από μέρους σου, μικρέ μου", του είπε η μαμά του, "γιατί έτσι ούτε γράμματα  θα μάθεις, ούτε και την αξία της μύτης σου θα αποδείξεις!" "Και τι αξία μπορεί να έχει η τεράστια, σουβλερή μου μύτη;" ρώτησε ο Ξέρξης, σταματώντας αμέσως το κλάμα του. "Αυτό θα σε αφήσω να το ανακαλύψεις μόνος σου, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα... Κοιμήσου τώρα κι αύριο, σαν καλό και μυαλωμένο παιδί που είσαι, θα πας πάλι σχολείο κι όταν σε κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά να θυμάσαι πως η μανούλα βρίσκει πολύ χαριτωμένη τη μύτη σου» του απάντησε η κυρία Ξιφίνα. χαϊδεύοντας τον τρυφερά.
Την άλλη μέρα ο Ξέρξης ξεκίνησε αποφασιστικά για το σχολείο του όταν, στα μισά του δρόμου, άκουσε σποραδικές φωνές να καλούν σε βοήθεια - κι οι φωνές αυτές ερχόντουσαν ακριβώς από τη μεριά του σχολείου! Δίνει μια με τη δυνατή ουρά του, χιμάει σαν βολίδα μπροστά, πλησιάζει και τι να δει:
ένα πελώριο δίχτυ, αυτό που οι άνθρωποι λένε "τράτα", σάρωνε χωρίς έλεος το βυθό, φυλακίζοντας προς το θάνατο ό,τι έβρισκε στο διάβα του. Και μέσα βρισκόντουσαν η δασκάλα κι όλοι οι συμμαθητές του! Καθόλου δε δίστασε ο Ξιφίας: ορμάει πάνω στο δίχτυ και χρατς-χρουτς! το ξεσκίζει με την κοφτερή του μύτη, λευτερώνοντας τους όλους...
Μετά από λίγες μέρες έγινε στο σχολείο μια λαμπρή τελετή, όπου ο Ξέρξης ανακηρύχθηκε ήρωας και παρασημοφορήθηκε από το Δήμαρχο για τη γενναία του πράξη. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε χαμογελώντας τη μαμά του, που καθόταν συγκινημένη μπροστά μπροστά και είπε δυνατά από το μικρόφωνο: "Σας διαβεβαιώνω: η μεγαλύτερη γενναιότητα είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να τον αγαπάς, μ' όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα του. Κανείς δεν είναι τέλειος, μπορούμε όμως να είμαστε όλοι χρήσιμοι!" Είχε δίκιο, δε συμφωνείτε;

Δεν υπάρχουν σχόλια: