Ο ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Μία  φορά κι έναν καιρό ήταν μια φτωχή γυναίκα. Ήταν χειμώνας και πήγε ατό δάσος, για να μαζέψει ξύλα. Μάζεψε κάμποσα ξύλα και έκανε ένα δεμάτι. Πήρε να το σηκώσει, αλλά δεν μπορούσε, γιατί ήταν βαρύ και η γυναίκα ήταν γκαστρωμένη. Κείνη τη στιγμή μέσα από τα σύννεφα βγήκε μια αχτίδα απ' τον ήλιο. Τότε η γυναίκα κοίταξε προς το πάνω και είπε:

6 – 8 - 1945 ΧΙΡΟΣΙΜΑ

Σαν σήμερα, πριν από 68 χρόνια, ένα μαύρο σύννεφο, ένα μεγάλο μαύρο μανιτάρι, σκέπασε τον ουρανό πάνω από τη Χιροσίμα στην Ιαπωνία, Με φρίκη, οι άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο, που πίστευαν πως άφηναν πίσω τους τον πόλεμο και την καταστροφή, μια και ήδη είχε παραδοθεί, η ναζιστική Γερμανία, και ότι είχε έρθει η πολυπόθητη ειρήνη». συνειδητοποιούσαν με το χειρότερο τρόπο ότι ο πυρηνικός όλεθρος δεν ήταν απλώς μια απειλή, σχέδια επί χάρτου, αλλά πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που ξεπερνούσε ακόμα και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Η ατομική βόμβα των Αμερικανών εξαφάνισε τη Χιροσίμα φόνευσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και εγκαινίασε μια νέα εποχή τρόμου για ολόκληρο τον πλανήτη μας. Η 6η Αυγούστου 1945, στο ημερολόγιο της ανθρωπότητας, δεν πρόκειται ποτέ να. αλλάξει χρώμα, θα είναι μια μέρα σκοτεινή.

Για να μας θυμίζει ότι η ανθρώπινη ματαιοδοξία ευθύνεται για τις μεγαλύτερες καταστροφές. Δεν είναι εύκολο να μιλάμε για όλα αυτά στη μέση του καλοκαιριού, τώρα που οι περισσότεροι από μας απολαμβάνουμε την πιο «ειρηνική» περίοδο του χρόνου, το καλοκαιράκι,  που ούτε καν κατάλευκα σύννεφα δε σκεπάζουν τον ουρανό του. Όμως, όπως πολλές φορές έχουμε ξαναγράψει σ' αυτό το μικρό σημείωμα, είναι περίεργο πώς η χαρά μπορεί να συμπορεύεται με τη λύπη, χωρίς η μία να κλέβει από την άλλη...

(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ)