ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΝΙΤΣΑΣ-ΣΤΑΓΟΝΙΤΣΑΣ

ένα παραμύθι τον μαθητών της Τρίτης τάξης με τη συνεργασία της δασκάλας της Θεατρικής Αγωγής

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΝΙΤΣΑΣ-ΣΤΑΓΟΝΙΤΣΑΣ

και πώς κατάφερε να γίνει ο καθρέφτης όλου του κόσμου

Ήταν λοιπόν μια φορά κι έναν καιρό

Μια σταγόνα από νερό.

Η Νίτσα –Σταγονίτσα ήταν πια αποφασισμένη.

«Εγώ θα ταξιδέψω, θα γίνω ο καθρέφτης όλου του κόσμου», είχε πει με πείσμα στην τρομοκρατημένη μαμά της που μόλις είχε τελειώσει να απαριθμεί τους κινδύνους που ενείχε αυτό το ταξίδι. Η Νίτσα- Σταγονίτσα όμως δεν άλλαζε γνώμη. Έτσι όπως ήταν φουσκωμένη από περηφάνια, έκλεισε σφιχτά-σφιχτά τα μάτια της και έπεσε από την πηγή της πλάι σε πολλές άλλες θαρραλέες σταγόνες, μ’ ένα τρομερό ήχο –ΠΛΑΦ.

Το ταξίδι της στον κύκλο του νερού, όπως και όλα τα ταξίδια, δεν έγινε όπως το είχε σχεδιάσει. Η Νίτσα- Σταγονίτσα μόλις είχε προσγειωθεί σε μια λακούβα από βρώμικα νερά, δίπλα στις όχθες μιας Θάλασσας. Κοίταξε τον εαυτό της. Ήταν αξιολύπητη. Ποτέ δεν είχε δει τον εαυτό της με χρώμα- τώρα ήταν ολόκληρη μια καφέ σταγόνα! «Αδύνατον να παραμείνω έτσι, σκέφτηκε, δεν με αναγνωρίζω». Της είχαν μείνει μόλις λίγα μέτρα για τη θάλασσα, αλλά ήταν σίγουρη πως Εκείνη αποκλείεται να τη δεχόταν σε αυτά τα κακά χάλια που ήταν. Έπρεπε να βρει όμως έναν τρόπο η Σταγονίτσα μας, έτσι ώστε να τη δεχτεί.

Με μεγάλο κόπο γλίστρησε ως την ακρογιαλιά και για πολύ ώρα παρατηρούσε την ήρεμη θάλασσα, χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό να σκέφτεται. Κάποια στιγμή, είδε στη θάλασσα μια μεγάλη σκιά και τρόμαξε. «Μα τι έγινε;», σκέφτηκε. «Μήπως χτες το βράδυ έπεσε μέσα το σκοτάδι;»

Μα αμέσως μετά, ένα μικρό συντριβανάκι που ξεπρόβαλλε μέσα από τη θάλασσα, της έλυσε την απορία. Επρόκειτο για μια φάλαινα. Της είχε μιλήσει κάποτε ο δάσκαλός της γι’ αυτή. «Μα ίσως η φάλαινα θα μπορούσε να με βοηθήσει!», σκέφτηκε ενθουσιασμένη.  Έτσι, παρακάλεσε τον βασιλιά Ήλιο που καθόταν χαμογελαστός στον ουρανό, να «χτυπήσει» επάνω της μια ηλιαχτίδα του, με την ελπίδα πως η αντανάκλαση αυτή, θα κεντρίσει το βλέμμα της φάλαινας.

Και πράγματι έτσι έγινε. Η φάλαινα, περίεργη, κατευθύνθηκε στην ακτή και στάθηκε για λίγο πάνω από τη Νίτσα- Σταγονίτσα.

«Μη φύγεις», της είπε η Σταγονίτσα. «Σ’ έχω ανάγκη. Βλέπεις πώς έγινα; Στην καλύτερη περίπτωση μοιάζω με σοκολάτα, ενώ θα έπρεπε να είμαι διάφανη για να καθρεφτίζεται επάνω μου ο κόσμος».

«Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω;», ρώτησε βιαστικά η φάλαινα. «Ο ήλιος σε λίγη ώρα θα γίνει δυνατότερος και φοβάμαι πως θα κινδυνεύσεις να ξεραθείς. Κι εμένα θα καεί η πλάτη μου. Λοιπόν, σε ακούω».

Ο Ήλιος που όλα τα ακούει, κρύφτηκε για λίγο πίσω από τα σύννεφα.

«Να... σκέφτηκα», είπε δισταχτικά η Νίτσα Σταγονίτσα, «αν θα ήταν εύκολο... να περάσω μέσα από το φυσητήρα σου. Αυτό θα με καθαρίσει οπωσδήποτε. Ό,τι περιττό από πάνω μου, θα εξαφανιστεί».

«Αυτό ήταν;», είπε η φάλαινα. «Αυτό δεν είναι τίποτε για μένα. Φτάνει να κυλήσεις μέσα στο στόμα μου. Όμως θέλω κι εγώ κάτι από σένα: να γίνεις για κάποιες μέρες ο καθρέφτης μου».

Η Νίτσα- Σταγονίτσα που δεν είχε κι άλλη επιλογή, δέχτηκε. Κύλησε μέσα στο στόμα της, πέρασε μέσα από το φυσητήρα της κι έγινε διάφανη. Ήταν χαρούμενη και σε αντάλλαγμα έγινε ο καθρέφτης της φάλαινας.

Όμως η φάλαινα στην πορεία αποδείχτηκε αρκετά εγωϊστρια. Δεν άφησε τη σταγόνα να φύγει, τη μέρα που συμφώνησαν. Έτσι η Σταγονίτσα όσο περνούσαν οι μέρες γινόταν όλο και πιο δυστυχισμένη. Μπορεί να μην ήταν άλλο βρώμικη και μολυσμένη και αυτό το όφειλε στη φάλαινα, όμως τώρα είχε χάσει την ελευθερία της.

Η Σταγονίτσα δεν ήθελε να εγκαταλείψει το όνειρό της να γίνει ο καθρέφτης όλου του κόσμου. Ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτήν. Ήταν ο σκοπός της ζωής της. «Μέσα στο νερό βρίσκεται ο κόσμος όλος, και όχι μόνο μια εγωϊστρια φάλαινα!», σκεφτόταν όταν θύμωνε.

Η λύση όμως δεν άργησε να έρθει. Μια μέρα που η ηλιόλουστη θάλασσα μαρτυρούσε πως επρόκειτο για μια ηλιόλουστη μέρα, η φάλαινα σηκώθηκε με όρεξη για να φάει ένα ελαφρύ πρωινό-πλαγκτόν. Ετοιμάστηκε και φόρεσε μια τσάντα με τα απαραίτητα. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η Νίτσα- Σταγονίτσα, η οποία ανησυχούσε πλέον σοβαρά που ήταν μαζί με τα «απαραίτητα» και αποφάσισε κάτι να κάνει γι’ αυτό.

Κάποια στιγμή που η φάλαινα μετά το πρωινό της αποκοιμήθηκε βαθιά, η Νίτσα- Σταγονίτσα βρήκε το κουράγιο, γλίστρησε μέσα από την τσάντα της και βρέθηκε να επιπλέει μέσα στο θαλάσσιο ωκεανό.

Ήταν τρομαγμένη. Μετά από ώρες ταξιδιού στο άγνωστο, ένας ευγενικός ιππόκαμπος την πλησίασε και τη ρώτησε αν μπορούσε να τη βοηθήσει. Η Νίτσα- Σταγονίτσα στην αρχή ήταν πολύ επιφυλακτική αλλά αφού δεν είχε άλλη επιλογή, δέχτηκε. Συμφώνησαν να την οδηγήσει μακριά από αυτή την απειλητική θάλασσα. Ταξίδεψαν μίλια και η Νίτσα-Σταγονίτσα άρχισε να χαίρεται όλο και περισσότερο, γιατί η θάλασσα γινόταν όλο και πιο  φωτεινή και αυτό μαρτυρούσε πως βρίσκονταν όλο και πιο κοντά στον προορισμό τους.

Όταν έφτασαν πια κοντά, ο ιππόκαμπος γύρισε και χαμογέλασε στη Νίτσα- Σταγονίτσα που βρισκόταν στη ράχη του, τής έδωσε το σύνθημα, πήδηξε ψηλά και έξω από τη θάλασσα και την πέταξε μακριά τινάζοντας το σώμα του. Η Σταγονίτσα βρέθηκε  στη στεριά. Η προσγείωση ήταν κάπως απότομη. Αλλά δεν την ένοιαζε και πολύ.

Χαρούμενη η Νίτσα- Σταγονίτσα καθρέφτισε όλο τον κόσμο. ΗΤΑΝ όλος ο κόσμος.