(της Ζώης Κανάβα από το περιοδικό «Συνεργασία»)
Ήταν του Λαζάρου, είχαν στην αυλή τους φούρνο — μοσχομύρισε το σπίτι, και ας έπεσαν λειψές και οι σταφίδες, που σημείωναν τα μάτια, τη μύτη, το στόμα στα λαζαράκια και βγήκαν μερικά κουτσομύτικα.Η μάνα τα κοίταξε σαν να έφταιγε εκείνη που έγιναν έτσι. Η καμπάνα, που καλούσε τους πιστούς στην εκκλησιά, μόλις που ακούστηκε: ντιν... νταν... ντον... ξεψυχισμένα. Και με διακοπές.